صحبتِ جانانه

ای دوست قبولم کن و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرچه دلم قرار گیرد بی تو

آتش به من اندر زن و آنم بستان

باید به چه مرتبه ای از معرفت در عشق رسیده باشی که بتونی این حرف رو بزنی، چه محبان خوبی هستند این جور محبان. چه یاران خوبی هستند این مدل یاران، برای امامشان...

وچه مرتبه ی خفنیست از توحید این مرتبه...

وچقدر ول معطل است بنی بشری که با این مفاهیم و معرفتها بیگانه ست، نه در کلام، که در عمل. چراکه. به سخن عاشق شیداست فراوان لکن کمیت عمل سخت لنگ می زند...

خدایا به دادمان برسید لطفا....

مولوی، دیوان شمس