عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

چند سا ل پیش دوستم یه دفتر کاهی خوشگل بهم هدیه داد که صفحاتش خط کشی نبود و روی جلدش هم طرح ساده و زیبایی داشت

تصمیم گرفتم چیزایی توی اون بنویسم که هرگز از نوشتن اونا و بعدا اگر احیانا موند بعد از مرگم از افشا شدنش، شرمنده و یا پشیمان نشم.

این شد که دفتر دوسال خالی موند

دیدم اوراق زیبا دارن به بطالت می گذرونن

اومدم و نوشتم

گاهی خوشگل

گاهی خرچنگ قورباغه

گاهی قطرات اشک روش چکید

گاهی چیزایی نوشتم که پشیمان شدم

این دفتر عمرم که الآن اییییینهمه از اوراقش رو باطل هدر دادم و برخی رو خط غلط معنی غلط املا غلط انشا غلط نوشتم رو چه کنم!؟

واقعا چه باید بکنم خدای من...

+چندین بار تصمیم گرفتم که وبلاگ رو تعطیل کنم، ولی خب جایی برای نوشتن چیزهایی بود که هیچ کجای دیگه نمی تونستم بنویسم، یه جور پاتوق برای تنهاییم. شاید وقت دل کندنه، اقلا برای یه مدت، دل کندن از جایی که همچینم ارزش دل بستن نداره...