تنهایی

گاهی یه جوری خلق شدی، و یه جایی قرار داده شدی، و یه شرایطی برات رقم زده شده، که تنها باشی... مدتی باید لاجرم تنها باشی... نه کسی توانایی درک کردن تو رو داره و نه از دست کسی کاری بر میاد و نه تو اونقدر توان داری تا با جهالت هایی که می بینی مدارا کنی، عذاب این مواقع رو لاجرم باید بچشی و بارش رو به دوش بکشی و گریزی نیست و از تحمل گزیری نیست... درست مثل همون کوزه ی خام گلی که باید توی کوره بپزه تا یه سفال خوب و بادوام بشه. تو باید توی این کوره بمونی. یه جورایی بهت می گن مراقب باش، از کوره در نری ها...باید بنویسم...باید سطر به سطر این تصمیم رو بنویسم...سطر به سطر مخالفت ها رو... سطر به سطر کمک ها رو... نقاط نورانی رو و تیرگیها رو... ان شاءالله