ای مگس عرصه ی سیمرغ نه جولانگه توست

آدم ها گاهی گول ظاهر خودشون رو می خورن. حجاب دارن، ریش دارن، نماز اول وقت توی مسجد و هیأت شون ترک نمی شه. همین هم باعث می‌شه فکر کنن که اشکال و بدی خاصی ندارن، درحالیکه اتفاقا زیر این حجاب و ظاهر مومنانه، که حجابی شده بروی چشم او، باطنی هست بیمار و رنجور با کاستی های گل درشت.

همچنین مواقعی که فرد دور سرش هاله ی بزرگی ایجاد کرده باشه از علم و آگاهی، بدون اینکه قدر و ظرفیت خودش رو وسعت داده باشه. اینجاست که می فرمایند:

ای مگس عرصه ی سیمرغ نه جولانگه توست

 عرض خود می بری و زحمت ما می داری

 آگاهی زیاد برای انسانی که خود زیاد نشده، جز رنج ندارد.(استاد علی صفایی)