لا تخیب طمعی

روزهای زیادی مات و سردرگم بودم. مرگ خودی نشون داده بود تمام قد، منی که دستم.چند سانتی متر بالا نمی رفت و مجبور میشدن لباس رو با قیچی از تنم جدا کنند، با پتو حملم کنن از برانکارد به آمبولانس از آمبولانس به آی سی یو...

و طفل تازه متولد شده ای که توی دستهای مادرم بود، مادری که جلوی چشمش انفاقات عجیبی برای بچه ش داشت رقم می خورد...

دوماه تمام شب با بچه تنهام نذاشت، می ترسید بازهم اون بلا سرم بیاد، خواب و بیدار بالای سر منه ... اصلا این خاطرات رو بی‌خیال. خدایا بذار برای تو با اینکه دیدی، بازهم دربه در دکتر رفتن هامو بگم.. یا رنج هایی نه ماه رو... خدای من... با اینکه بنده های ارزشمندی داری و سیستم جعل خلیفه در ارض ت لنگ و پنچر ما نیست، ولی بنده های آرزو مندی داری... صوفی نهاد دام و در حقه باز کرد...از تو بعیده که امر به سوال کنی و منع از عطیه...

دیدی منو، دیدم عبرت رو...

خدایا در مقام آرزو داغونم، نیمی زمینی ام، نیم آسمانی ام... در عالم واقع یک بار دیگه این معجزه ت رو نشونم بده... البته کرم تو بیشتر از یک بار هم گطارش شده...طمع هم بهش میره...