هم دنیا

از روزی که تصمیم گرفتم تا حرفی برای دفاع از حرف منظم(شعر)ی که نوشتم، پیش خدا نداشته باشم، نظمی ننویسم. به جای اینکه جوابای اماده و استدلاللت حق و کنطقی برای نوشتنم و غنی کنم. خاموش شدم...

اونقدر که دیگه همون حرف حق مستدل رو هم خوردم 

یه قدم زدن بی پایان توی عصر دم غروب توی یه دشت که تا جایی که پاهام توان داره تمام نشه نیاز دارم...

با افق یه کوه دور

و یه نسیم ملایم...

دنیای