ترسم بروم عالم جان نادیده...

خداوندا

نپسند که عمرم پس از این کبر سن در بالاترین سطح خود بخواهد با دست به گریبانی با مسائل دون هزینه شود. تو را نیاز به همچون منی صفر، مرا نیاز به رحمت و عنایت تو بیشمار... ببین نفسم افتاده است به شمار! دست دلم را بگیر و نگذار...

 

 

 

+ وقتی که مرگ حجابهای ناشی از جهالت ها و رشد نایافتگی ها و خدا نابندگی ها و اقتضائات ماده را با دست قدرت الهی می درد، وقتی که از رحم دنیا به عالم عقبی متولد میشوم، کاش حسرتی نداشته باشم، کاش گاهی پس پرده را پیش از لایتغیر شدن قضا و اقتضا دیده باشم و موقن شده باشم. کاش اثری از من در عالم سر نزند و نماند که وقتی زمان گذشت و عقل به حداکثر شکوفایی و تعقل و حق محوری رسید، از آن شرمنده و پشیمان بشوم...