تلذیِ دل

همه ی بُغض هایم را، تا امروز، به دوش کشیده بودم، و برای باز شدن بهِ شان وعده ی رمضان را داده بودم. وعده ی شب های قدر را. هر وقت می خواستند بی جا و یک هویی باز بشوند، با وعده ی ابوحمزه و جوشن، باوعده ی سحرهایِ رمضان جمعشان کرده بودم.

حضرت عشق!

اینک این رمضان

این دلِ سنگِ من

و این هم بُغض هایِ تل اَنبار شده توی گلویَ م

اجازه ی ترکاندن شان را از تو می خواهم

اجازه که...

توفیقِ ترکاندنشان را می خواهم در حقیقت

بغض هایَ م را کِشان کشان تا رمضان آورده ام، دو زانو و سرافکنده افتاده ام به پایِ درِ خانه یِ تو. در باز می کنی؟ راه می دهی؟ معجونِ مبدل السیئات بالحسنات روزی اَم می کنی؟

لا اله الّا انت؛ سُبحانکَ، انّی کنتُ منَ الظالمیــن...

دلَم اگرچه شعورِ درکِ فراق آب را ندارد؛ اما می دانم حالش را. ماهی ایست که دور از آب به تلذی افتاده....