خوشا راهی که پایانش تو باشی

خدایا شکرت...

داشتم مرور می کردم گذشته های نه چندان دورم رو. پنج شش سال پیشم رو. گذشته های دورترم رو، ده دوازده سال پیشم رو. حتی دست نوشته های هفت سالگیمو!

خدایا هیشکی، هیشکی از کمک تو بی نیاز نیست. هیشکی، هرگز، نمی تونه به اتکا به علم و دانش و هنر و توانایی خودش بدون توکل به تو زندگی کنه.

زندگی منظورمه، نه زندگی...

من آن توام مرا به من باز مده...