صحبتِ جانانه

یه نفر هست که تابحال ندیدمش، حتی صداش رو هم نشنیدم، ولی انگار هم دیدمش، هم صداشو شنیدم، هم نشستم پای حرفاش زار زار گریه کردم. حس می کنم خیلی وقته می شناسمش، شاید این هم یکی از نشونه های بزرگیش باشه، که یه تازه وارد رو هم جذب می کنه شخصیت محکمش. کسیه، که این روزا حتی به ماه و انارهای درخت توی حیاطمون هم سپردم براش دعا کنن تا قلب بزرگش آرام بشه.

آدم هرچی بزرگتر باشه، غم و غصه شم بزرگتر می شه. این دختری که من دوستش دارم، خیلی  بزرگه، خیلی...یا کاشف کرب الحسین بحق الحسین غصه رو از دل این محب حسین(ع) بگیر، و به جاش قلب بزرگش رو پُر کن از عشق و نور و لبخند. نذار یک لحظه لبهاش بی لبخند باشه. قلبش رو، روحش رو، همه ی ابعاد وجودش رو برای خودت پرورش بده. کمک کن تا شادترین و سبزترین لحظاتش رو ببینم.

+تقدیم به دوستِ ماهی که خودش نمی دونه من دوستش دارم.