صحبتِ جانانه

من اصلا همچین دوستی ندارم.

خودم دوست دارم باشم ولی خب بعضی اوقات دستم واقعا بسته ست.

امروز مدتی روی این موضوع متمرکز بودم

و دقیقا تهش همین سوال اومد توی ذهنم. 

ولی این مدل رفاقت ها رو نچشیدم

و نبودم از این رفیق ها

بهش بگی کمک و بیاد

یا که این قدر عاشقت باشه که پی گیرِ هم دردات باشه؟

اگه ازم کمک بخوان حس میکنم تا حدودی چنین دوستی هستم.

اما خودم همیشه دلم دوست خیلی صمیمی رو میخواست که وسیله رشد روحی و معنویم بشه. 

ولی متاسفانه هیچوقت نداشتمش. و واقعا یه جای خالی بزرگ تو زندگیمه..

ولی احتمالا خودمم کامل پایه نبودم که تا این جا پیش نیومده

بعضی از دوستی های خیلی خوبمو هم مجبورر شدم محدود کنم. بعد از صمیمیت هی ریز میشدن توی جزئیات زندگی آدم. به شدت اذیتم می کردم. بخشی شون رو هم حس کردم حسادت هست توش. خیلی جا خوردم. دلیلش هم این بود که من بلد نبودم چی رو باید پیش کی بگم. بیش از حد اعتماد داشتم. البه کوتاهی از خودم بود. اگر نمیگفتم حسادت هم پیش نمیومد.

جانا سخن از زبان ما میگویی

دوست زیاد دارم از طیف های مختلف

اما هیچکدومشون با اعتقادات من هم راستا نیستند

برای همین صمیمی ترین دوست هام اونقدرهام صمیمی نیستم ولی هرکاری برا هم میکنیم

البته علت دور بودن فاصله مکانی هم هست از همه دوست هام دور افتادم تنها و غریب:(((

و

دارم خداروشکر

تصمیم گرفتم همچین کسی هیچ وقت در زندگیم نباشه در واقع من از بهترین دوستم ضربه خوردم

البته همیشه خودمون هم مقصریم که دراین رابطه ها، خودمون رو نمی بینیم

بنظرم با هیچ کس صمیمی نشید یا لااقل اجازه ی ورود به حریم خصوصی خودتون رو ندید

بدبین نیستم اما هیچ صمیمیتی بدون توقع نیست و این خیلی بده.