صحبتِ جانانه

آخ که چه قدر سر این داستانا حرص خوردم و به جایی نرسید.

دست آخرم کاری ازم نیومد. فقط حالا مجبورم دورا دور دعا کنم واسش و واسشون. 

سادگی و بی پناهی عاطفی بچه ها توی این سن و سال خیلی بد طعمه شون میکنه. اطرافیان هم که اطلاع چندانی از نحوه برخورد درست ندارن. تازه اگر دغدغه شون باشه اصلا.

کاملا میفهمم و دل منم خون ولی به قول شما چاره چیست؟!

سلام علیکم

تجربه ی زیادی نداشتم اما همونقدر که بوده می تونم بگم استفاده از فضا و ظرفیت مساجد یکی از بهترین راهکارهاست.

قطعا نوجوان همینطوری پا نمیشه بیاد مسجد باید جذابیت هایی براش ایجاد بشه. مثل برنامه ها و کلاس های مختلف، مسابقات، ورزش یا حتی اردو و هر کاری که باعث بشه نوجوون در مرحله ی اول فقط بیاد به مسجد. بعد که اومد بقیه ش به عهده ی ماست که با رفتارمون و ایجاد یک جمع دوستانه و صمیمی بتونیم تو مسجد نگهشون داریم و کم کم و به صورت غیر مستقیم ببریم شون به سمت اهداف فرهنگی و تربیتی ای که داریم.

گذشته از خیر و برکت خود مسجد و حضور در مسجد این کار تاثیرگذاری خیلی زیادی روی نوجوان ها داره. البته لزومی هم نداره که حتما مسجد باشه شما می تونید این جاذبه و جمع دوستانه رو هر جای دیگه ای ایجاد کنید و نوجوان ها رو جمع کنید. حتی به صورت مجازی میتونه باشه. اما مسجد اثرگذاری مضاعفی داره. و البته یک سری منابع و امکاناتی که می تونه به رایگان بهمون کمک کنه.

اگر مسجد و بسیج مسجد فعال باشه و به اصطلاح بنده مسجد جوان باشه اون وقت رسیدن به این هدف زیاد سخت نیست و با کمی همت میشه بهش رسید اما اگر نباشه قطعا کار سخت تر میشه و همت بیشتری می طلبه. و مشخصه که هر قدر اونجا بیشتر آدم های دغدغه مند مثل خودمون پیدا کنیم بار مسئولیت ها هم کمتر میشه.

محفوظ باشید ان شاءالله

اگر قدم به قدم راه رو درست پیموده باشیم یعنی 7 سال اول بازی و 7 سال بعدش آموزش شاید دیگه توی این سنین شاهد چیزایی نباشیم که دوست نداریم...

فقط باید دوست باشیم باهاشون و از دید اونها به دنیا نگاه کنیم براحتی میشه باهاشون دوست شد و توی این دوست شدن هاست که راهو میشه نشونشون داد...