صحبتِ جانانه

یه جور خااااصی دلم گرفته.

بعد از این همه سال زندگی

در هفتمین سال از زندگی مشترک تازه باید بعضی چیزها رو بفهمم

وا حسرتا به هفت سالی که از ما گذشت و رسالتهایی که بر دوش ما بود و به جا آورده نشد

وا حسرتا به تصویری که اطرافیان از زن بودن من دیدند و به خدا نزدیک تر نشدند و پناه بر خدا از اینکه تصویری از من بودن و زن بودنم اطرافیان رو به شک انداخته باشه نسبت به حق و تصویر اونها از مسیر درست رو مخدوش کرده باشه...

آه و حسرت به نه ماهی که به جای اینکه توام با شکر و لذت بگذره و چند بار دیگه هم تکرار بشه، با غصه و نگرانی های پوچ بدون بهره بری حداکثری منقضی شد و دیگه تکرار نشد

وا حسرتا به من در اون یوم حسرتی که حجاب هایی که الآن روی دیدگانم هست کنار میره و عمق فجایعی که با اهمال کاری و نادانی و نابلدی به زندگی خودم و اطرافیانم زدم  رو با وضوح تصویر بیشتری خواهم دید...

بابام همیشه بهم می گفت ولی نمی شنیدم

ولی همون بیت رو از پدرم به خاطر دارم هنوز

پدرم سالها پیش می گفت و من امروز می فهمم...

مرد هنرمند خرد پیشه را 

عمر دو بایست در این روزگار

تا به یکی تجربه اندوختن 

وآن دگری تجربه بستن به کار

و بعد از این شعر ی گفت دخترم، این عمر دومرتبه ای چیزی جز استفاده از تجارب دیگرانی که راه هایی رو رفته اند و با عقل سلیم نتایج درستی رو فهمیده اند نیست...