صحبتِ جانانه

چیزهایی شنیدم که قلبم طاقت حمل کردن شون رو نداره. زنی زیبا، بسیار زیبا، زندگی چندین نفر رو خراب کرده، خیلی موجه، خیلی شرعی، خیلی عاشقانه.

18ساله بود با آقای مذهبی و مداح اهل بیت و درس خون باهوش 19ساله و... ازدواج کرد. ازدواج ناموفق، برای اینکه مرد با بچه مخالف بود و زن بچه میخواست 25سالگی جدا شد. 26ساله بود نامزد کسی شد، یعد فهمید طرف چشم به ثروت پدرش گرم کرده و زیبایی بروروی ایشون، بهم زد. چندماه بعد ازدواج کرد، خیلی زود بچه دار شد، 29سالگی دکتری قبول شد، شوهر رو گذاشت و با نوزاد راهی شهر محل تحصیل شد، شوهر ناراضی...32سالگی بعد از هرآنچه ما نمیدانیم کامل جدا شد، دختر سه ساله بیچاره شد. تا35سالگی شوهر قاضی القضات مذهبی و... تلاش هایی به حد خودش کرد که زن برگرده و دختر بی مادر بزرگ نشه، برنگشت زن. الآن زن36ساله شده کابوس زندگی یک زن جوان دیگه که دختری 8ساله داره، هم سن و سال دختر بی مادر خودش... شوهر چهارم هم مذهبی و خفن و صاحب مال و منال و ریش و پشم...

خدایا هرکدوم از این بنده هات ممکنه هزاران بار از من برای تو بهتر باشن، هزاران بار از من بهتر باشه عاقبتشون. من اون آدم ها رو کامل ندیدم، ولی خدایا این چه دنیای خشتکی ایه؟ همه داریم گند زندگی می‌کنیم، همه داریم خراب می‌کنیم، همه داریم گند می‌زنیم. خسته ام خدا، کسی نیست بشه باهاش حرف زد و درست کرد همه چی رو... تو منو دیدی، تلاشم برای پیدا کردن پناه و حجت رو دیدی، پنچرم، هر دری زدم سری که سر باشه در وا نکرد، از هر سری دردسری حاصل شد و بس. دلم گرفته، یک مرد که مرد مردان روزگار باشه بهم بده، بذار با عشق یکی از بهترین بندگانت مادری کنم و تمام مراحل رشد و رشادت و رسیدن یک انسان کامل رو ببینم، یک انسان اسوه، یکی شبیه حسین، علی. یک انسان اینطوری که هیییبییچ توجیح و کلاه شرعی و خشتک محوری ای نباشه در وجودش.

من خسته شدم خدا. این دنیای خشتکی شده حالم رو بهم میزنه.