صحبتِ جانانه

خانه ی آدم جای امنی است.

آدم انگار میل دارد به سکون و آرام گرفتن در جایی ...

خانه ی امن بندگانت را غصب کرده اند...

عروسک های دوست داشتنی دخترکان به خاک و خون کشیده شده اند...

دخترکان که پدران، ناز هایشان را کامیون کامیون می کشیده اند،  چهره در خاک کشیده اند

قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک فیها الدماع؟

قال انی اعلم ما لا تعلمون...

ما نمی دانیم...

و نمی دانستنی سخت فراگیر...

یا علیم...