صحبتِ جانانه

دوستان در بیان خوشبختی هاتون تقوای الهی پیشه کنید. اگر نعمتی خدا داده، از لطف و رحمتش بوده، و یا برای امتحان ماست. بی پروا از خوشبختی ها و نعماتی که خدا بهتون داده حرف نزنید. سوایِ دل هایی که حسد می ورزند، و چشم هایی که برق می زنند، و زخم برجا می گذارند! دل هایی هم هستند که در بوته ی امتحان سختی ها تشنه ی یک لحظه ی این خوشبختی هایند!. دل های روزه دار را با این روزه خواری ها بیشتر به تنگی نکشانید. به قول استاد پناهیان؛ امتحان یک دیگر رو سخت نکنید، خدا را خوش نمی آید.

پینوشت:

لزومی ندارد از خوبی های همسرتان، از شیرین کاری های فرزند دلبندتان، از فلان سلامتی و نعمت مادی و رفاه خاصتان حرفی بزنید. شاید این میان مجردانی هستند که از نعمت ازدواج محرومند و بدان نیازمند! شاید در این میان مادری دلش پر می کشد برای «ماما» خطاب شدن توسط کودکی شیرین بیان، شاید کسی باشد که خدا سلامتی اش را محل امتحانش قرار داده است! شاید... و بدانیم که همه یک روز امتحان پس خواهیم داد.

پینوشت دیگر:

مشخصا منظور آن دسته از نوشته های کیفور نگارانه ایست؛ که مقصود از آن نوشته دقیقا و عیناً بیان همان خوشیست و لا غیر. والّا ممکن است بزرگواری در کلامی برای مفهوم والا و خدا پسندانه ای از نعمت های در دسترسش هم کلامی به میان آورده باشد.

حتما این لینک رو مطالعه بفرمایید.