خلوت، قلم، قدم

هیچکس نیست که وقتی خیلی دلت گرفته بری باهاش حرف بزنی و آروم بشی مگر اینکه یک چیزی رو از دست بدی، یا بخشی از وجهه و آبرو ت رو، یا بخشی از اعتبار و شخصیتت رو، یا بخشی از یه چیزی تو بلاخره...

قلم از دستم افتاده و این دردناکترین مفقودی این روزهای منه...

مدت‌های مدیدیه که کسی رو برای گفتگو و آرامش نمی شناسم، کسان زیادند، ولی مسأله با گفتن حل نمیشه، صراحی و می ناب و سفینه ی غزل میخوادکنج و خلوت میخواد...

نه هیچ چیز دیگه...

خلوت کنی قلم به دست بگیری و روبروی خودت با خدا بنشینی...