صحبتِ جانانه

شرط لازم برای صدور فرمان عشق اینه که عقل به اون مِهرِ اولیه مُهرِ تایید بزنه. و این مُهر تایید وقتی زده می شه که عقل همه جوره جوانب اون مِهر رو سنجیده باشه. ولی این تایید مطمئناً کافی نیست. تازه بعد از تایید عقل، دل زبانش باز می شه و به اظهار نظر می پردازه!

دل می گه: خوبه، منطقیه، دلایل ت رو می پذیرم! ولی یه دلیل دیگه هم می خوام! این دلیلایی که آوردی برای من کمه ای حضرت عقلِ عزیز!

عقل به دل می گه: بابا قبول کن دیگه! به جانِ خودم من قد شعورم به اون دلیلی که تو لازم داری نمی رسه! قبول کن تمام بشه بره. منم یه نفس راحت بکشم دیگه!

دل می گه: آخه عقل جان! مگه وقتی تو داشتی کارِت رو انجام می دادی و سبک سنگینت رو می کردی، من به کارت ایراد گرفتم؟ تو صحیح و سالمی، منم صحیح و سالمم. پس بذار منم کنترل کیفیتم رو انجام بدم دیگه! این سیگنالی که داری برای من می فرستی خوبه، ولی جای یه چیزی این وسط خالیه.

عقل عاشقه، دل هم عاقل! گاهی شاید با هم بگو مگو شون بشه، اما هرچی پخته تر و نورانی تر می شن کانونهاشون بیشتر به هم منطبق می شه! در حالت غیر ایده آل ممکنه نقطه ی کانونی کردنِ عقل و دل از یه اپسیلون تا بینهایت متغیر باشه! خلاصه که باید با یه عدسی ای چیزی این نقاط رو منطبق بر هم کرد؛ تا رسیدن به کمال و یکی شدن کانون ها...

از ضعف ما هست هرچی هست. ولی خدا خیلی مهربون تر از این حرفهاست. به خودش قسم!