صحبتِ جانانه

بعضی روشن شدن ها مثل روشن شدن کبریته، روشن که شدی، آتش می گیری، می سوزی، و خلاص... فهمیدن برخی حقایق تلخ مثل همین روشن شدنه ست. تا قبلش تاریکی بود و تو نمی دیدی اون حقیقت رو، اما یک باره حقیقت شعله می کشه و روشن می شی، چه روشن شدن گرانی، چه حقیقت تلخی...اما تلخی این حقیقت شفاف رو به شیرینیه اون جهل پر هزینه و کدر ترجیح می دم! گفتم هزینه؟ بله... یک عمر اعتماد داشتن به فردی که اعتماد به او خطاست، یعنی به هدر هزینه کردنِ یک عمر جانت! و فهمیدن حقایق تلخ یعنی بیمه شدن باقی عمرت از این اعتماد، که این شیرینه، و فهمیدن یک عمر محبتی که پیش از این به هدر دادی، که این دل آدم رو می سوزونه... نه که خسیس باشی! نه..هنوز هم بی دریغ محبتت رو به سمتش روانه می کنی، ولی مراقبی که یک وقت تکیه نکنی، و طمعِ توقعِ وفا و دوستیِ او نیاد سمتت. از در و دیوار دنیا برهان می باره که ای دختر آدم! ای پسر آدم! تکیه نکن... توقف نکن... برو....