صحبتِ جانانه

سلام

خیر حق نداره

این که گفته‌اند دل شکستن هنر نمی باشد فقط به زخم زبان و اذیت کردن و امثال این ها نیست

همین که بعضی وقتا کاری حلال کنیم که دل دیگران بشکندباید از آن اجتناب کرد 

آنچه از حد بگذره و مایه حسرت و انگشت نمایی شود خوب نیست

درکل فکر نکنم هیچ منطقی این حق رو به شخص پولدار بده چون واقعا از هر زاویه ای نگاه کنیم چندین گناه نمایان میشه

حتی از دید شخص بی دین ولی  کسی که ذره ای منطق و انسانیت حالیش باشه بازهم درست نیست چون واقعا تبعات منفی اجتماعی داره

فکر می کنم نمی شود حکم کلی داد.

طبیعی است که یک نفر که مثلا ماهانه دو برابر دیگری درآمد دارد، مهمانی هایش هم متفاوت باشد. نمی شود توقع داشت همه مهمانی هایشان را با وضع کم درآمدترین ها تطبیق دهند. در فقه هم بحث رعایت "شأن" را داریم. مثلا مرد باید در فراهم کردن شرایط برای همسرش، شأن او را در نظر داشته باشد؛ اگر مثلاً شأن خانوادگی آنها این بوده که در خانه مستخدم داشته باشند، زن می تواند از همسرش هم این را بخواهد... (البته جزئیات این ها و ظرائفش را باید اهلش بگویند)

شاید معیار بهتر، اسراف و تجمل و تبذیر باشد... ممکن است یک نفر در یک مهمانی نصف دیگری خرج کند و دو برابر او اسراف!

کلیک کنید

ببخشید فرصت تایپ نداشتم

منبع : کتاب مطلع عشق

تشکر

فکر می کنم نباید در یک فضای انتزاعی و آرمانی حرف زد. اینکه طبقات بالاتر حتما باید در سطح طبقات پایین مراسم بگیرند، شاید حرف قشنگی باشد و شاید در فضای آرمانی بشود به سمت آن رفت ـ گرچه معلوم نیست کاملا محقق شود ـ اما در فضای واقعی ـ دست کم دنیای امروز ما ـ ممکن نیست. اسراف و تبذیر همیشه بد است و همه مکلف به ترک آن هستند؛ اما "مساوات" یک فضیلت است و همه مکلف به آن نیستند و حدس من این است که حتی در حکومت امام عصر هم به صورت کامل تحقق پیدا نمی کند. این حرفها به معنی حمایت من از بی خیالی ثروتمندان نسبت به مستضعفین نیست و به نظرم اینها کاملا از هم تفکیک می شوند.

تا جایی هم که بنده می دانم، حکام هستند که مکلف به زندگی در سطح طبقات ضعیف یا متوسط هستند؛ نه اغنیا.

بحث من اصلا بالا بردن استانداردها نبود. اتفاقا بدبختی ما این است که می خواهیم استانداردها را با وضع زندگی مرفه ها تعیین کنیم.

جمع بندی اینکه به نظرم داراها مکلف به آنچه شما در پرسش مطرح کرده اید نیستند؛ اما قطعا مجاز به تبذیر و اسراف و رواج فرهنگهای غلط هم نیستند. نکته ی آخر هم اینکه یک وظیفه ی مهم هم به دوش خود ما طبقات پایین تر است که چشم به دارایی بالاترها ندوزیم که این خود می تواند موجب میل بیشتر به دنیا و طمع و حرص شود (و روشن است که این حرف هم به معنی مطالبه گر نبودن نیست...)

امیدوارم این یکی باز بشه

هر چیزی حد و اندازه داره

نمیشه گفت چون آب زیاد هست پس هرطور میخوام مصرف میکنم چون زیاده

دین توصیه اکید به پرهیز از اصراف و زیاده روی داره

در مورد این که حق نداریم دارندگی هامون رو بروز بدیم روایت داریم از امیرالمؤمنین علیه السلام

1. ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻘﯿﺮ، ﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻟﺖ ﻧﺰﻥ.

2.  ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭ، ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﻧﮑﺶ.

3. ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ، ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﮑﻦ.

4.  ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﮑﻦ.

5.  ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﮑﻦ.

6. ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﯽ ﺑﭽﻪ، ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻦ.

7.  ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﯾﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻧﮕﻮ. (ﭼﻮﻥ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ).

 

تحف العقول، ص 167

این روایت در زندگی ما خیلی مصداق داره

در حضور مجازی و اینستاگرام و... هم